Το άρθρο διερευνά τη διαδικασία εξέλιξης των μεταπολιτευτικών κομμάτων, από μηχανισμούς αντιπροσώπευσης της κοινωνίας, σε θεσμούς νομιμοποίησης κρατικών πολιτικών μέσα στην κοινωνία. Περιγράφεται η αντίφαση της σταδιακής συγκρότησης των κομμάτων ως μαζικών μηχανισμών, χωρίς αυτή η μαζική ένταξη να οδηγεί σε μεγαλύτερο εκδημοκρατισμό τα πολιτικά κόμματα, αλλά και τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η πορεία μετεξέλιξης των κομμάτων πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα πλήθος κοινωνικών αντιστάσεων, ακριβώς γιατί ο ‘κοινωνικός χρόνος’ υπήρξε στην Ελλάδα πολύ βραχύς, σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
Tags: Ανδρέας ΠαπανδρέουΑντιπροσώπευσηΔΑΠΕΚ-ΝΔΈνωση ΚέντρουΈνωση Κέντρου-Νέες ΔυνάμειςΕΦΕΕΗγεμονίαΙδεολογικοί Μηχανισμοί του ΚράτουςΚαθολική ψηφοφορίαΚΚΕΚΚΕ ΕσωτερικούΚοινοβουλευτισμόςΚόμματα μαζώνΚομματικό ΣύστημαΚομματικοποίησηΚράτοςΚωνσταντίνος ΚαραμανλήςΜαζικό αστικό κόμμαΜεταπολίτευσηΝΔΠαλαιοκομματισμόςΠΑΣΟΚΠΑΣΠΠελατειακές σχέσειςΠολιτικά κόμματαΠολιτικισμόςΠολιτικό προσωπικόΠουλαντζάςΣχέσεις εκπροσώπησηςΤύποςΦοιτητικό κίνημα