Η επέτειος των τριάντα χρόνων από την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας (18/10/1981) βρίσκει το ΠΑΣΟΚ στο χειρότερο σημείο της μεταπολιτευτικής του ιστορίας.
Συνέντευξη του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΗ στον Κωνσταντίνο Ζαγάρα “Η τάση και η βούληση των κυρίαρχων δυνάμεων είναι να μην οδηγηθούμε στις κάλπες. Η κοινωνική πόλωση και ένταση θα διατηρηθεί και θα ενισχυθεί. Ενισχυμένος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως το ΚΚΕ, το οποίο έχει υποστεί φθορά τον τελευταίο μήνα λόγω και της στάσης του απέναντι στην πλατεία”…
Στράτος Πατρίκιος – Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου Εισαγωγή Ο όρος «μεταπολίτευση» συνδέεται συνήθως με την εναλλαγή στην εξουσία της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, των δύο κυρίαρχων κομματικών σχηματισμών της περιόδου μετά το 1974. Ως εκ τούτου, το θρυλούμενο τέλος της μεταπολίτευσης συνδέεται -ρητά ή άρρητα- με την πολυσυζητημένη κρίση του δικομματικού συστήματος και τις προβλέψεις περί…
Συνέντευξη του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΗ στην Ιωάννα Δρόσου Σε τι θέση βρίσκεται σήμερα το κυβερνών κόμμα; Υπάρχει ανοιχτή πολιτική κρίση, η οποία εσωτερικεύεται στο ΠΑΣΟΚ, σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας. Η αντανάκλαση των κινητοποιήσεων έχει επιφέρει ραγδαία επιδείνωση της κρίσης στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Αυτή τη στιγμή δεν είναι σαφές τι θα κυριαρχήσει. Το σίγουρο είναι ότι…
Ανάλυση του
ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΗ
Η έρευνα κοινής γνώμης για την Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, πραγματοποιήθηκε από τη εταιρία Public Issue για λογαριασμό της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Αναδεικνύει σημαντικά συμπεράσματα για τις κοινωνικές αντιλήψεις, από τις οποίες εμφορείται σήμερα το εκλογικό σώμα, αναφορικά με την πρόσφατη πολιτική μας ιστορία.
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ, τχ.9, Απρίλιος 1997
| Abstract in English |
| Ολόκληρο το κείμενο της Διατριβής στο Εθνικό Αρχείο Διδακτορικών Διατριβών |
Αντικείμενο της διατριβής είναι η μελέτη των κοινωνικών διαφοροποιήσεων που εμφανίζονται στην εκλογική βάση των ελληνικών πολιτικών κομμάτων της μεταπολιτευτικής περιόδου (1974-1985), καθώς και το ερμηνευτικό πλαίσιο για την ιστορική διαμόρφωση των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών. Τελικός σκοπός είναι να εξηγηθούν οι έντονες κοινωνικές διαφοροποιήσεις που εμφανίζονται στο κομματικό σύστημα, αλλά και να προσδιορισθεί, επίσης, η θέση και η σημασία που κατέχει η κοινωνική τάξη, ως προσδιοριστικός παράγων της ψήφου στην Ελλάδα. Η πραγμάτευση του αντικειμένου γίνεται σε δύο (εννοιολογικά και μεθοδολογικά διακριτά), επίπεδα προσέγγισης: α) στην ανάλυση των αποτελεσμάτων των βουλευτικών εκλογών της περιόδου 1974-1985, και β) στην επεξεργασία των αποτελεσμάτων των συνδικαλιστικών εκλογών που πραγματοποιήθηκαν κατά την περίοδο 1983-1987. Με βάση τις δύο αυτές διαφορετικές, αλλά πάντως συγκλίνουσες, αναλύσεις επιχειρείται η διατύπωση ενός ερμηνευτικού υποδείγματος για την κοινωνιολογική ανάλυση των σύγχρονων ελληνικών πολιτικών κομμάτων και διατυπώνονται γενικότερες υποθέσεις εργασίας, αναφορικά με την εξέλιξη της μεταπολιτευτικής πολιτικής ζωής στην Ελλάδα. Το κείμενο της διατριβής αρθρώνεται σε δώδεκα κεφάλαια, το σύνολο των οποίων υποδιαιρείται σε εισαγωγή, και τρια μέρη: το πρώτο μέρος αναφέρεται στις κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις του κομματικού ανταγωνισμού, το δεύτερο στην κοινωνική σύνθεση της εκλογικής βάσης των κομμάτων, με τεκμήριο τις βουλευτικές εκλογές και το τρίτο στις κοινωνικές συντεταγμένες της κομματικής επιρροής στο επίπεδο των συνδικαλιστικών εκλογών.
Το άρθρο περιγράφει αναλυτικά τη σύνθετη διαδικασία μετάβασης από τη δικτατορία στον κοινοβουλευτισμό. Στέκεται διεξοδικά στις δυναμικές της συγκυρίας και αναλύει προσεκτικά τις στρατηγικές και τις αντιθέσεις όλων των πρωταγωνιστών της εποχής.
Το άρθρο μελετά τη διαδικασία εξέλιξης των μεταπολιτευτικών κομμάτων από μηχανισμούς αντιπροσώπευσης της κοινωνίας σε θεσμούς νομιμοποίησης κρατικών πολιτικών μέσα στην κοινωνία. Περιγράφεται η αντίφαση της σταδιακής συγκρότησης των κομμάτων ως μαζικών μηχανισμών, χωρίς αυτή η μαζική ένταξη να οδηγεί σε μεγαλύτερο εκδημοκρατισμό τα πολιτικά κόμματα, αλλά και τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η πορεία μετεξέλιξης των κομμάτων πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα πλήθος κοινωνικών αντιστάσεων, ακριβώς γιατί ο ‘κοινωνικός χρόνος’ υπήρξε στην Ελλάδα πολύ βραχύς σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης.